با وجود تغییر رویکردی که در ده های اخیر در درمان شکستگی ها بوجود آمده و تمایل بیشتری در درمان شکستگی ها با استفاده از اعمال جراحی وجود دارد، این روش خالی از اشکال نبوده و میتواند با عوارضی همراه باشد. مهمترین این عوارض عبارتند از
آسیب به خونرسانی استخوان
در هر جااندازی باز شکستگی، پزشک معالج مجبور است پوست و عضلات و بعضی دیگر از بافت های اندام را شکاف دهد تا بتواند قطعات شکسته شده را ببیند و آنها را در کنار یکدیگر قرار دهد.
همین شکاف دادن بافت ها در واقع نوعی آسیب رساندن به آنهاست. از طرف دیگر میدانیم که روی استخوان ها پوشیده از عضلات است و این عضلات در بسیاری مکان ها به استخوان زیرشان کاملا چسبیده اند.
جراح استخوان برای اینکه بتوتند قطعات شکسته شده را ببیند و در کنار یکدیگر قرار دهد مجبور است تا قسمتی از اتصالات عضلات را به استخوان جدا کند تا استخوان قابل دیدن باشد.
از طرف دیگر میدانیم که استخوان یک بافت زنده است و هر بافت زنده ای برای ادامه حیات نیاز به خونرسانی دارد که از طریق رگ های خونی به آن وارد میشوند.
رگ های خونی که وارد استخوان میشوند و آنرا زنده نگه میدارند از طریق عضلات چسبیده به آن وارد استخوان میشوند. وقتی که در حین عمل جراحی اتصالات عضلات به استخوان جدا میشود در واقع خونرسانی به استخوان کم میشود.
اگر اتصالات عضله به استخوان کاملا قطع شود و قطعه استخوانی کاملا آزاد شود خونرسانی به آن کاملا از بین میرود. حتی در مواردی هم که پزشک جراح تنها قسمتی از اتصالات عضلانی به استخوان را جدا میکند باز هم قسمتی از خونرسانی استخوان آسیب میبیند.
این کاهش خونرسانی به استخوان موجب میشود که جوش خوردن قطعات شکسته شده به تاخیر بیفتد. به همین خاطر است که در غالب اوقات اگر یک شکستگی بصورت بسته جااندازی شود زودتر جوش میخورد تا وقتی که به روش باز جااندازی میشود.
عفونت
چون در جراحی باز شکستگی ها، پوست شکاف داده میشود همیشه خطر عفونت محل جراحی وجود دارد. احتمال عفونت محل جراحی بخصوص در اعمال جراحی طولانی مدت بیشتر است.
محدودیت حرکتی
در محل شکاف جراحی بافتی بوجود خواهد آمد که موجب چسبیده شدن نسوج به یکدیگر میشود. این پدیده موجب میشود عضلات، تاندون ها، لیگامان ها و کپسول مفصلی به یکدیگر بچسبند که نتیجه آن محدود شدن حرکت آزادنه این بافت ها و در نتیجه محدود شدن حرکت در اندام و خشکی مفاصل است.